Δεν άντεξε η καρδούλα του κι ήτανε τόσο ευαίσθητος, αυτός.
Πέθανε ρε γαμώτο κι ο Λουκιανός, που τόσα τραγούδια του είχα μάθει απέξω, ο πρώτος Ελληνας μπλούζμαν, ο μεγάλος τζαζίστας, αυτός.
Η γενιά μου, πόσο συνέδεσε τα βιώματά της και τις πιο λεπτές της αισθητικές εμπειρίες με τη μουσική του, πόσο, μούρχονται τώρα όχι τίτλοι, τώρα γυρίζουνε τραγούδια στο μυαλό μου, μελωδίες, ακούω τη φωνή του, θυμάμαι τη μειδιάζουσα εικόνα του στην ασπρόμαυρη τηλεόραση.
Και βέβαια κλαίω. Γιατί όταν πεθαίνουν αυτοί, σούρχεται να κλάψεις κι αξίζει να κλάψεις όταν πεθαίνει ένα κομμάτι της προσωπικής σου κουλτούρας.
Λίγοι κατάφεραν όσ αυτός να ταιριάξουν την ελληνική γλώσσα με το blues, έτσι που να βγαίνει αβίαστα, φυσικά. Ο Κηλαϊδόνης ελληνοποίησε το blues.
Σίγουρα θα διαβάσετε πολλά γι αυτόν, σήμερα. Εγώ πάλι, θα έβαζα ένα βινύλιο να ακούσω. Με πολύ θόρυβο απ τα πολλά παιξίματα. Ενα βινύλιο για μια γενιά που μεγάλωσε.
Αέναος Ωδή 