Εκείνη η αγαπημένη χίπισσα των παιδικών μου χρόνων, η Μαρίζα Κωχ, αναρωτιόμουν συχνά με τί να ασχολείται τώρα που «πέρασε» η μόδα της. Ομως οι ωραίοι άνθρωποι δε χάνονται κι έτσι – να που ένα δημοσίευμα στο LIFO από το 2014 έρχεται να μου λύσει την απορία. Σ’ αυτό μιλάει για την μποέμικη, πολυτάραχη ζωή της και για όσα έκαναν αυτή τη big mama τόσο σπουδαία για τη γενιά μας.
«Φεύγω στην Αγγλία, φτιάχνουμε κοινότητα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Στέφανο Ληναίο, ενώ με τον Μάνο Λοΐζο και τη Μάρω, τη γυναίκα του, συγκατοικούσαμε. Είχαμε τρομερό πρόβλημα επιβίωσης. Εγώ βρήκα εκεί μια τρύπα και τραγουδούσα, ένα καφέ-ρεστοράν ήταν, όπου έκλεβα τα μέλια και τα βούτυρα απ’ τα μπρέκφαστ των Άγγλων και τουλάχιστον εξασφαλίζαμε ένα γεύμα. Εντάχθηκα πολύ ομαλά στο κίνημα των χίπηδων, μου ταίριαζε ο άναρχος τρόπος ζωής τους – ξυπόλυτοι αυτοί όλη μέρα, ξυπόλυτη κι εγώ από παιδάκι. Στο Χάιντ Παρκ με ήξεραν όλοι. Ανέβαινα σε αυτοσχέδιες σκηνές και τζαμάριζα με μουσικούς. Έφυγα με Τσιτσάνη και γύρισα με Joplin στην Ελλάδα! Εκεί υιοθέτησα και το λουκ μου, άφησα πολύ μακριά τα μαλλιά μου και φόρεσα πολύχρωμα ινδοπρεπή και λαογραφικά ρούχα. Σημειωτέον, στην Αθήνα κυκλοφορούσα ξυπόλυτη, είχα μάθει και μου ήταν πολύ εύκολο. Δεν το έκανα σαν μόδα, έτσι είχα μάθει από το ίδρυμα και από το Λονδίνο. Μια μέρα πάτησα μια αναμμένη γόπα. Αναγκάστηκα έτσι να φορέσω σανδάλια (γέλια). Το περίεργο είναι πως έχω κρατήσει όλα μου τα ρούχα από εκείνα τα χρόνια. Μόνο η Φλέρυ Νταντωνάκη είχε το δικαίωμα να ανοίγει την ντουλάπα μου και να φεύγει με όποιο φόρεμα της άρεσε! «
«Ασχολούμαι ακόμα με την παιδική ψυχαγωγία, διατηρώ το Εργαστήριο Βιωματικής Μουσικής Αγωγής και δίνω πολλές συναυλίες. Με τον Filtig, έναν νέο αβανγκάρντ συνθέτη, κάναμε πρόσφατα έναν δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής στο Βερολίνο (Τίτλος CD Platonia). Στη μουσική πρέπει να τολμάς και να μην επαναπαύεσαι. Όταν όμως για να ζήσεις πλέον πρέπει να πουλήσεις κεραμίδι, σκέφτηκα «ποια άλλη τέχνη ξέρω να κάνω;». Από το 1971 δεν υπάρχει χρονιά που να μην έφτιαχνα πετιμέζι. Σήμερα, λοιπόν, το έχω προχωρήσει σε ένα είδος λικέρ που του έδωσα το όνομα «Φάτα Μοργκάνα». Δική μου πατέντα, με κρασιά Σαντορίνης και βότανα του Ταΰγετου. Γέμισα 200 μπουκάλια και το μοίρασα σε 200 φίλους. Καλά που δεν ενεπλάκη η εφορία γιατί θα μου έκοβε τον κώλο! Σύντομα όμως θα φτιάξω δική μου οικοτεχνία και θα προωθήσω το λικέρ μου σε μαγαζιά με οικολογικά προϊόντα, το δικό μου «Ηδύποτο ρουμπινί» που λέει και η αγαπημένη μου η Λένα Πλάτωνος. Έχω και το τραγούδι, κάνω και τις τρέλες μου, μια χαρά. Υγεία να ‘χουμε πάνω απ’ όλα! «Πηγή: www.lifo.gr
Κι αυτό το τραγούδι που δεν τό χα ξανακούσει, από τον ίδιο δίσκο που έγινε γνωστό το Καροτσέρη Τράβα, είναι τόσο ειλικρινά rock, με δόσεις ψυχεδέλειας και χίπικης ανεμελιάς, αλλά και πλούσιο σε χυμούς της παράδοσης, αυτό το στυλ που λάνσαραν πρωτοποριακά η ίδια κι ο Σαββόπουλος εκείνη την εποχή – θεμελιώνοντας το σύγχρονο έντεχνο!
Ενα χριστουγεννιάτικο τραγούδι που έγραψα μεταξύ 2011-12, σε στίχους του πατέρα μου ποιητή Γιάννη Γυπάκη. Μιλάει για την υποκρισία των χριστιανών όταν γιορτάζουν τη γιορτή της αγάπης -οι πιστοί μιας θρησκείας που έχει αιματοκυλησει πιο πολύ από κάθε άλλη, την ανθρωπότητα – και το κάνει ακόμα. Γράφτηκε παραμονή Χριστουγέννων του 1958 -χρονιά που έγιναν στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας στον Λίβανο και στην Ιορδανία αντίστοιχα- και δες, πόσο επίκαιρο είναι σήμερα.
Το πρώτο τραγούδι που έχω ηχογραφήσει, όπως το ήθελα και με την ενορχήστρωση που φανταζόμουν είναι το Βάλε Φωτιά στη Σιωπή. Το έγραψα γύρω στο 2010 με αφορμή τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 με τη δολοφονία του Αλέξη ΄Γρηγορόπουλου. Το ηχογραφήσαμε το 2015 με το φίλο Νίκο Σωτηρόπουλο που πρόσθεσε όλα τα υπόλοιπα όργανα εκτός από την κλασική κιθάρα που παίζω εγώ και την ηλεκτρική που παίζει ο γιός του ο Ανδρέας. Επειδή θεώρησα ότι είναι μόνιμα επίκαιρο, έφτιαξα ένα βιντεάκι με ό,τι με κέντριζε μερικούς μήνες πριν τις εκλογές του 2015 και το ανάρτησα. Ερχονται και τ άλλα…
Βάλε Φωτιά Στη Σιωπή
Δεν έχει αυτός ο τρόμος τελειωμό, το μέσα μου που νιώθω, κενό
απ’ ώρα σε ώρα μπορεί, αυτό το κενό να εκραγεί
βάζω φωτιά στη σιωπή
Στη νύχτα θρυμματίζεται η κραυγή μου και ξέρω καλά
ποια αρρώστια, ποια μιζέρια, ποια οργή μου χαλάει τα μυαλά
Ορδές των αθλίων οι πολίτες τριγυρνάνε νεκροί
χαμένες οι ελπίδες και τα όνειρα θαμμένα στη γη
βάλε φωτιά στη σιωπή
Εσύ, που γυρνάς πάντα μόνος και κοιτάς χαμηλά
σε τρέφουν με ψεύτικες ελπίδες, σου στερούν τη χαρά
Εκείνη η αγαπημένη χίπισσα των παιδικών μου χρόνων, η Μαρίζα Κωχ, αναρωτιόμουν συχνά με τί να ασχολείται τώρα που «πέρασε» η μόδα της. Ομως οι ωραίοι άνθρωποι δε χάνονται κι έτσι – να που ένα δημοσίευμα στο LIFO από το 2014 έρχεται να μου λύσει την απορία. Σ’ αυτό μιλάει για την μποέμικη, πολυτάραχη ζωή της και για όσα έκαναν αυτή τη big mama τόσο σπουδαία για τη γενιά μας.
Αέναος Ωδή 