Εκείνη η αγαπημένη χίπισσα των παιδικών μου χρόνων, η Μαρίζα Κωχ, αναρωτιόμουν συχνά με τί να ασχολείται τώρα που «πέρασε» η μόδα της. Ομως οι ωραίοι άνθρωποι δε χάνονται κι έτσι – να που ένα δημοσίευμα στο LIFO από το 2014 έρχεται να μου λύσει την απορία. Σ’ αυτό μιλάει για την μποέμικη, πολυτάραχη ζωή της και για όσα έκαναν αυτή τη big mama τόσο σπουδαία για τη γενιά μας.
«Φεύγω στην Αγγλία, φτιάχνουμε κοινότητα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Στέφανο Ληναίο, ενώ με τον Μάνο Λοΐζο και τη Μάρω, τη γυναίκα του, συγκατοικούσαμε. Είχαμε τρομερό πρόβλημα επιβίωσης. Εγώ βρήκα εκεί μια τρύπα και τραγουδούσα, ένα καφέ-ρεστοράν ήταν, όπου έκλεβα τα μέλια και τα βούτυρα απ’ τα μπρέκφαστ των Άγγλων και τουλάχιστον εξασφαλίζαμε ένα γεύμα. Εντάχθηκα πολύ ομαλά στο κίνημα των χίπηδων, μου ταίριαζε ο άναρχος τρόπος ζωής τους – ξυπόλυτοι αυτοί όλη μέρα, ξυπόλυτη κι εγώ από παιδάκι. Στο Χάιντ Παρκ με ήξεραν όλοι. Ανέβαινα σε αυτοσχέδιες σκηνές και τζαμάριζα με μουσικούς. Έφυγα με Τσιτσάνη και γύρισα με Joplin στην Ελλάδα! Εκεί υιοθέτησα και το λουκ μου, άφησα πολύ μακριά τα μαλλιά μου και φόρεσα πολύχρωμα ινδοπρεπή και λαογραφικά ρούχα. Σημειωτέον, στην Αθήνα κυκλοφορούσα ξυπόλυτη, είχα μάθει και μου ήταν πολύ εύκολο. Δεν το έκανα σαν μόδα, έτσι είχα μάθει από το ίδρυμα και από το Λονδίνο. Μια μέρα πάτησα μια αναμμένη γόπα. Αναγκάστηκα έτσι να φορέσω σανδάλια (γέλια). Το περίεργο είναι πως έχω κρατήσει όλα μου τα ρούχα από εκείνα τα χρόνια. Μόνο η Φλέρυ Νταντωνάκη είχε το δικαίωμα να ανοίγει την ντουλάπα μου και να φεύγει με όποιο φόρεμα της άρεσε! «
«Ασχολούμαι ακόμα με την παιδική ψυχαγωγία, διατηρώ το Εργαστήριο Βιωματικής Μουσικής Αγωγής και δίνω πολλές συναυλίες. Με τον Filtig, έναν νέο αβανγκάρντ συνθέτη, κάναμε πρόσφατα έναν δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής στο Βερολίνο (Τίτλος CD Platonia). Στη μουσική πρέπει να τολμάς και να μην επαναπαύεσαι. Όταν όμως για να ζήσεις πλέον πρέπει να πουλήσεις κεραμίδι, σκέφτηκα «ποια άλλη τέχνη ξέρω να κάνω;». Από το 1971 δεν υπάρχει χρονιά που να μην έφτιαχνα πετιμέζι. Σήμερα, λοιπόν, το έχω προχωρήσει σε ένα είδος λικέρ που του έδωσα το όνομα «Φάτα Μοργκάνα». Δική μου πατέντα, με κρασιά Σαντορίνης και βότανα του Ταΰγετου. Γέμισα 200 μπουκάλια και το μοίρασα σε 200 φίλους. Καλά που δεν ενεπλάκη η εφορία γιατί θα μου έκοβε τον κώλο! Σύντομα όμως θα φτιάξω δική μου οικοτεχνία και θα προωθήσω το λικέρ μου σε μαγαζιά με οικολογικά προϊόντα, το δικό μου «Ηδύποτο ρουμπινί» που λέει και η αγαπημένη μου η Λένα Πλάτωνος. Έχω και το τραγούδι, κάνω και τις τρέλες μου, μια χαρά. Υγεία να ‘χουμε πάνω απ’ όλα! «Πηγή: www.lifo.gr
Κι αυτό το τραγούδι που δεν τό χα ξανακούσει, από τον ίδιο δίσκο που έγινε γνωστό το Καροτσέρη Τράβα, είναι τόσο ειλικρινά rock, με δόσεις ψυχεδέλειας και χίπικης ανεμελιάς, αλλά και πλούσιο σε χυμούς της παράδοσης, αυτό το στυλ που λάνσαραν πρωτοποριακά η ίδια κι ο Σαββόπουλος εκείνη την εποχή – θεμελιώνοντας το σύγχρονο έντεχνο!
Εκείνη η αγαπημένη χίπισσα των παιδικών μου χρόνων, η Μαρίζα Κωχ, αναρωτιόμουν συχνά με τί να ασχολείται τώρα που «πέρασε» η μόδα της. Ομως οι ωραίοι άνθρωποι δε χάνονται κι έτσι – να που ένα δημοσίευμα στο LIFO από το 2014 έρχεται να μου λύσει την απορία. Σ’ αυτό μιλάει για την μποέμικη, πολυτάραχη ζωή της και για όσα έκαναν αυτή τη big mama τόσο σπουδαία για τη γενιά μας.
Αέναος Ωδή 